کرانه باختری منتظر اجازه برای قیام نخواهد بود/ رژیم صهیونیستی در حال تجربه‌ مجموعه ای از شکست‌هاست/ نتانیاهو اکنون خود را در محاصره‌ همان نفرت‌هایی می‌بیند که خودش پرورش داده است

گوردون داف از کهنه سربازان نیروی دریایی آمریکا در جنگ ویتنام، نویسنده مطرح آمریکایی و سردبیر «وترنز تودی» آمریکا در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار بخش انگلیسی خبرگزاری قدس (قدسنا) در پاسخ به سوالی درباره اینکه کرانه باختری تا چه زمانی جنایات رژیم صهیونیستی را تحمل خواهد کرد و آیا حملات مکرر رژیم صهیونیستی منجر به آغاز قیام گسترده مردم فلسطین به شکل مسلحانه خواهد شد؟ گفت: تحمل، دلالت بر یک انتخاب دارد. مردم فلسطین، "اشغال، آپارتاید و وحشت شبانه از کشتارهایی که توسط شهرک‌نشینان و مورد حمایت دولت انجام می شود، تحمل نمی‌کنند؛ آنها از طریق انعطاف‌پذیری فوق بشری که معماران بدبختی آنها به سختی می‌توانند درک کنند، از این وضعیت جان سالم به در می‌برند. مسئله، مسئله تحمل نیست، بلکه این است که سیم «تنش سادیسم» مورد تایید دولت تا چه مدت می‌تواند قبل از پاره شدن، محکم بماند. هر قتل عام تازه، ربودن هر کودک، تخریب هر خانه، جرقه دیگری است که با دقت در انبار باروت جمع شده است. اینکه آیا این اقدام منجر به قیام مسلحانه خواهد شد، مانند خیره شدن به یک فیوز روشن و تعجب از اینکه آیا ممکن است انفجاری رخ دهد، است.

وی همچنین در پاسخ به سوال دیگر قدسنا درباره وضعیت بحرانی رژیم صهیونیستی و ادامه اعتراضات علیه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر و تشدید اختلافات داخلی در خصوص شرایط پیش روی این رژیم گفت: رژیم در حال تجربه‌ مجموعه ای از شکست‌هاست. نخست‌ وزیر این رژیم، مردی که زندگی سیاسی‌اش نمونه‌ بارزی از تفرقه بدبینانه بوده است، اکنون خود را در محاصره‌ همان نفرت‌هایی می‌بیند که خود پرورش داده است. این اعتراضات یک تمرین مدنی شرافتمندانه نیست، بلکه جان کندن و درد و رنج‌های مرگ‌بار یک نهاد سیاسی است که در حال بلعیدن خود است. آنها بر سر شکل صندلی‌های عرشه با هم نزاع می‌کنند در حالی که کشتی، که از پیامدهای وحشیگری خودشان در غزه سوراخ شده و از فساد ایدئولوژی برتری‌طلبانه خود در حال پوسیدن است، در حال آب گرفتن است.

وی تاکید کرد: آنها در پارادوکسی که خودشان ساخته‌اند گرفتار شده‌اند: قادر به پیروزی در جنگ خود نیستند، قادر به توقف آن نیستند و کاملاً ناتوان از تصور آینده‌ هستند. این تعریف یک دولت شکست‌خورده است و فقط منتظر به رسمیت شناختن رسمی این واقعیت هستیم.

گوردون داف همچنین در پاسخ به سوال دیگر قدسنا در خصوص ارزیابی وی از اینکه در رسانه ها در روزهای اخیر، از درون حزب لیکود زمزمه هایی مبنی بر برکناری نتانیاهو و پایان دادن به حیات سیاسی او مطرح شده است، گفت: بحران داخلی در اسرائیل در درجه اول فقط مربوط به رهبر آن نیست. این نشانه‌ای از یک فروپاشی ساختاری عمیق‌تر است. دولت اسرائیل، آنطور که در حال حاضر تشکیل شده است، بر پایه اشغال، دزدی و غیرانسانی‌سازی بنا شده است. اینها انتخاب‌های سیاسی نیستند. آنها ستون‌های وجودی این رژیم هستند.

وی افزود: تغییر نتانیاهو چیزی را حل نمی‌کند. نتانیاهو علت بیماری رژیم نیست؛ او علامت‌دارترین و چرکین‌ترین مظهر آن است. او محصول کامل سیستمی است که بر اساس هژمونی قومی، جنگ دائمی و توهم تاریخی ساخته شده است. تصور اینکه جایگزینی او با یک فرد حرفه‌ای دیگر از همان گروه افراطی - مردانی که همگی به همان جنایات رأی داده‌اند، طراحی کرده‌اند یا با اشتیاق اجرا کرده‌اند - مسیر اساسی را تغییر می‌دهد، مانند این است که باور کنیم یک خلبان دیگر می‌تواند هواپیمایی را که بال‌هایش کنده شده است، به پرواز درآورد. مشکل راننده اتوبوس آپارتاید نیست؛ بلکه مقصد، مسیر و خود این واقعیت است که برای تفریح ​​از روی مردم رد می‌شود. یک چهره جدید صرفاً آرایش تازه‌ای برای همان جسد فراهم می‌کند.

کهنه سرباز آمریکایی خاطرنشان کرد: تغییر نخست وزیر، مشکلات اساسی دولت اسرائیل را حل نخواهد کرد. مسائل مورد بحث - اشغال، آوارگی و انکار حقوق فلسطینیان – مسایل اداری نیستند بلکه اساس وجودی اسرائیل هستند. در واقع، مشروعیت دولت به توانایی آن در حفظ کنترل بر سرزمین و منابع فلسطین وابسته است. هر رهبری که بخواهد از این کنترل دست بکشد، به عنوان یک خائن دیده می‌شود - نه فقط به دولت، بلکه به خود ایده صهیونیسم، آنطور که از سال ۱۹۴۸ اعمال شده است. بنابراین، راه‌حل نه در تغییر شخص، بلکه در برچیدن سیستم است و این مستلزم سطحی از فشار بین‌المللی است که بسیار فراتر از آن چیزی است که در حال حاضر اعمال می‌شود.

گوردون داف در پایان به عنوان نتیجه‌گیری مصاحبه خود با قدسنا گفت: سوالات مطرح‌شده توسط خبرگزاری قدس به مسائل پیچیده و عمیقاً ریشه‌داری می‌پردازد. پاسخ‌ها نه در روایت‌های ساده‌انگارانه از مدارا یا قیام، بلکه در درک عمیق‌تر از ساختارهایی که ظلم را حفظ می‌کنند - و روش‌هایی که مقاومت در خارج از این ساختارها عمل می‌کند - نهفته است. کرانه باختری منتظر اجازه برای شکستن نیست. این [شکست] از قبل در حال شکستن است و وقتی این اتفاق بیفتد، آرام نخواهد بود. قیام واقعی در خیابان‌ها نیست. در اقدامات آرامِ نافرمانی است: کودکی که در ویرانه‌های خانه‌اش گل می‌کارد، زنی که به دخترش خواندن می‌آموزد در حالی که بمب‌ها می‌بارند، پدری که از ترک زمینش امتناع می‌کند، حتی با وجود اینکه بولدوزرها در حال پیشروی هستند.

انتهای پیام/ سش